Το ότι στην τελευταία απεργία της 29ης Ιουνίου, έφυγαν τα «πρωινά» πλοία από το λιμάνι του Πειραιά και ότι εκτελέστηκαν κάπου 10, από τα περίπου 80 δρομολόγια προς τα νησιά, είναι το γεγονός.
►Όπως, γεγονός είναι, ότι η δικαστική απόφαση κήρυξε παράνομη και αυτή την απεργιακή κινητοποίηση.
Το να ισχυριζόμαστε ότι τα πλοία έφυγαν γιατί δεν υπήρχαν απεργοί – ναυτικοί, είναι μάλλον μία πλάνη. Γνωρίζουν όσοι το υποστηρίζουν, ότι ο εργαζόμενος δεν έχει καμία νομική κάλυψη σε ενδεχόμενη περίπτωση απόλυσής του, όταν μία απεργία κρίνεται ως παράνομη;
Το ότι, τα δύο ναυτεργατικά σωματεία (ΠΕΜΕΝ & ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ), ελέγχονται πολιτικά από το ΚΚΕ ή το ΠΑΜΕ, δεν καταργεί την οντότητά τους, ούτε το δικαίωμα άσκησης συνδικαλιστικής δράσης και ακόμα περισσότερο της εκπροσώπησης των μελών τους.
►Μέσω των δύο ενώσεων, εκπροσωπούνται οι μηχανικοί και τα κατώτερα πληρώματα μηχανής. Μπορούν να φύγουν πλοία χωρίς μηχανικούς και πληρώματα μηχανής;
Το ότι έφυγαν άδεια τα «πρωινά» πλοία, καταδεικνύει ακόμα, ότι και οι επιβάτες ή «κατανόησαν» ή «αποδέχθηκαν» την κινητοποίηση ή δεν ήθελαν να ταλαιπωρηθούν κατεβαίνοντας –πιθανώς άσκοπα- στο λιμάνι.
►Εξαιρούνται αυτοί που δεν μπόρεσαν να επιβιβαστούν στα πλοία, βρίσκοντας κλειστές τις πόρτες του λιμανιού!
Άσχετα με το αν θέλει κάποιος να ταξιδέψει ή έχει αναφαίρετο δικαίωμα να μετακινηθεί απρόσκοπτα στον προορισμό του, υπάρχει κανείς πολίτης που να συμφωνεί με μέτρα που καταργούν κεκτημένα στην εργασία και την ασφάλισή του; Με μέτρα που διευρύνουν τη φτώχεια και την ανασφάλεια;
►Και δεν εξαιρούνται αυτοί που βλέπουν τα μέτρα ως «αναγκαιότητα» για την έξοδο από την δημοσιονομική κρίση.
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις –κατά συνέπεια- έχουν την κοινωνική αποδοχή στην πλειονότητα του συνόλου, ακόμα και όταν άλλα μέτρα καλούνται να υπερασπίσουν παράλληλα δικαιώματα άλλων κοινωνικών ομάδων, ή νόμιμων συμφερόντων. Αρκεί να μην χρησιμοποιούνται ως εργαλεία καταστολής του δικαιώματος στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση.
►Το γιατί, τώρα, οι ναυτικοί ή τα συνδικαλιστικά όργανά τους κλείνουν το λιμάνι και οι αγρότες τους δρόμους στην ύπαιθρο και όχι αντίστροφα, ας το απαντήσει η κοινή λογική και το γεγονός ότι απεργία που δεν «ενοχλεί», δεν είναι απεργία…
Το ότι πρέπει να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα των ακτοπλοϊκών επιχειρήσεων, είναι σαφώς αναγκαιότητα. Τόσο για τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα του επιχειρείν όσο και για την εξασφάλιση θέσεων εργασίας. Άλλωστε και οι επιχειρήσεις έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα στην απεργία (lock out).
►Το ζητούμενο, όμως, είναι ποιός πληρώνει τα βάρη των μέτρων και της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής. Και η απάντηση, δεν μπορεί να είναι άλλη, από το ότι δεν πρέπει να εξαιρείται κανείς!
Το ίδιο «ιερό» είναι και το δικαίωμα των πολιτών στην ελεύθερη διακίνηση. Όπως και των νησιωτών και των περιοχών τους να μην αποκόβονται από την ενδοχώρα. Αλλά αυτό, είναι κάτι που πολλοί το σκέπτονται μόνο την περίοδο αιχμής και όλη την υπόλοιπη χρονιά, «σφυρίζουν» σαν… πλοία, αλλά… αδιάφορα!!!
►Αν υπάρχει δρόμος για την απόρριψη των μέτρων που προωθούν τα ξένα κέντρα αποφάσεων, αυτό θα το δείξουν οι κοινωνικοί αγώνες και η ιστορία.
ΥΓ: Το άρθρο αυτό, δεν αποτελεί προτροπή για απειθαρχία σε δικαστικές αποφάσεις. Απλά, προσπαθεί να προσεγγίσει κοινωνιολογικά το φαινόμενο, κάτι που δεν επιτυγχάνουν… μακροβούτια σε μη επιστημονικές – μονόπλευρες ή «ρηχές» αναλύσεις.